Ο πίνακας φτιάχτηκε με αναδρομή στο βιβλίο '"Συναισθηματική Νοημοσύνη" του ο ψυχολόγου του πανεπιστήμιου Χάρβαρντ και επιστημονικού συνεργάτη της εφημερίδας Nev York Times, Daniel Goleman και επικοινωνήθηκαν -συζητήθηκαν με του μαθητές του σχολείου μας.
Οι αρχές αυτές περιλαμβάνονται στον Κανονισμό του Σχολείου μας
Στον τόπο μου
τα δέντρα τα κλαδεύουν μέχρι να πονέσουν.
έτσι, λένε,
αγαπούν πιο πολύ τις ρίζες τους
και φτάνουν σε βαθύτερο ουρανό.
Και τα πουλιά,
που ζουν από αλήθεια,
φωλιάζουν στα αγκάθια.
Ξέρουν πως δίχως πόνο δεν βρίσκουν την αγάπη.
Και περιμένουν.
(Από την τελευταία συλλογή ποιημάτων, "Πρόβα εαυτού" του ποιητή - φιλολόγου Διονύση Καρατζά - παλιού μαθητή του σχολείου μας- που παρουσιάστηκε χθες)
Τι πιο πολύ υπήρχε, τότε, πάνω στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι; πόσο περισσότερα καλούδια; Η βρασμένη κότα με το ρύζι, αυγοκομμένη και μπόλικο λεμόνι, το χριστόψωμο, κρασί, τυρί· κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Τίποτε περσότερο.
Κάνω προσπάθεια να ξαναθυμηθώ πόσο πιο ζεστά ήταν τα σπίτια, τα ρούχα που φορούσαμε, το νερό στη βρύση του σπιτιού. Φέρνω στο μυαλό ένα μαγκάλι δίπλα στο μεγάλο ντιβάνι της γιαγιάς. Για να την ζεσταίνει, κι αυτήν και ολόκληρο το σπίτι. Το χωμάτινο δάπεδο τής κουζίνας - αιώνια υγρό - απορροφούσε με απληστία όλη τη θερμότητα του κάρβουνου. Τους τοίχους διαπερνούσε μόνιμα μια λεπτή υγρασία, κι οι πόρτες, τα παράθυρα έχασκαν από παντού.
Κι όμως εκείνες οι γιορτές των Χριστουγέννων ήταν ζεστές, ολόθερμες, μέχρι βαθιά το κόκκαλο. Και πάμφωτες. Τι διαφορετικό είχαν λοιπόν κι από πού ερχότανε η τόση λάμψη;
Στο πλαίσιο των συμβουλευτικών συναντήσεων που γίνονται τακτικά στο σχολείο για την αντιμετώπιση προβλημάτων που απασχολούν τους μαθητές στην καθημερινή ζωή του σχολείου , οι μαθητές με την καθοδήγηση του διευθυντή και των εκπαιδευτικών ευαισθητοποιούνται και έρχονται σε επαφή με βασικές αρχές της παιδαγωγικής λειτουργίας του σχολείου ...
«Yπάρχουν φράσεις, λέξεις, ακόμα και ονομασίες, που έχουν χωρέσει μέσα τους εικόνες, συναντήσεις και βιώματα πολύχρωμων συναισθημάτων.
Όσο τις χρησιμοποιούμε, περνώντας τα χρόνια, αυτές αποκτούν ένα ειδικό βάρος και βάθος.
Διεγείρουν από τη μια συγκίνηση, και από την άλλη γόνιμη μνήμη, που ξεπερνάει την επιθυμία επιστροφής που γεννάει η νοσταλγία.
Γιατί ο χρόνος δεν έχει αξία όταν διευκολύνει να ξεχνάμε ή να ξεχνιόμαστε ή να ζούμε με αναμνήσεις ή παράπονα, αλλά όταν μετράει λάθη και ζυγίζει αλήθειες.
Μια τέτοια διάθεση με κυριεύει όσες φορές ακούω ή διαβάζω για το 9ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών, στο οποίο φοίτησα από το 1956 έως το 1962.
© 2024 9o Δημοτικό Σχολείο Πάτρας
Δημιουργία Ιστότοπου: Δάρα Κατερίνα, εκπ/κός ΠΕ19
Επιμέλεια Ιστότοπου: Κοτοπούλης Νίκος, εκπ/κός ΠΕ70, Δ/ντής