«Yπάρχουν φράσεις, λέξεις, ακόμα και ονομασίες, που έχουν χωρέσει μέσα τους εικόνες, συναντήσεις και βιώματα πολύχρωμων συναισθημάτων.
Όσο τις χρησιμοποιούμε, περνώντας τα χρόνια, αυτές αποκτούν ένα ειδικό βάρος και βάθος.
Διεγείρουν από τη μια συγκίνηση, και από την άλλη γόνιμη μνήμη, που ξεπερνάει την επιθυμία επιστροφής που γεννάει η νοσταλγία.
Γιατί ο χρόνος δεν έχει αξία όταν διευκολύνει να ξεχνάμε ή να ξεχνιόμαστε ή να ζούμε με αναμνήσεις ή παράπονα, αλλά όταν μετράει λάθη και ζυγίζει αλήθειες.
Μια τέτοια διάθεση με κυριεύει όσες φορές ακούω ή διαβάζω για το 9ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών, στο οποίο φοίτησα από το 1956 έως το 1962.
Ήταν δύσκολα τα χρόνια εκείνα, μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο που ακολούθησε στη χώρα μας....
Ζούσαμε σε ένα αυστηρό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που χαρακτηριζόταν από φτώχεια και στερήσεις.
Η μόνη διέξοδος για μας τα παιδιά ήταν η γειτονιά με τις αλάνες της και το σχολείο, που λειτουργούσε πρωί-απόγευμα έξι ημέρες την εβδομάδα.
Σχολικές στιγμές που μας σημάδεψαν ήταν η πειθαρχία που επιβαλλόταν με την ξύλινη βέργα, τα συσσίτια με το κίτρινο τυρί και το μουρουνέλαιο, η καλλιγραφία με τον κοντυλοφόρο και το μελανοδοχείο, αλλά και η ξυλοκοπτική με τη σέγκα, το κέντημα σχεδίων σε χαρτόνια, το χρωμάτισμα των βουνών, των ποταμιών και των πεδιάδων στον γεωφυσικό χάρτη της Ελλάδας, οι εκδρομές στο Δασύλλιο με τα κεφτεδάκια, οι γυμναστικές επιδείξεις…
Αφήνοντας, όμως, τις αναμνήσεις και συγκρίνοντας το σχολείο εκείνης της εποχής με το σημερινό, στέκομαι στον κοινό τους τόπο, την αγάπη των δασκάλων προς τους μικρούς μαθητές, με διαφορετικό βέβαια, περιεχόμενο και τρόπο έκφρασης. Η αγάπη των τότε δασκάλων περιείχε την ανάγκη φυγής στο όνειρο και εκφραζόταν με αυστηρότητα και προσήλωση στον στόχο, προκαλώντας κάποτε τον φόβο.
Στους σημερινούς δασκάλους, με πλατύτερη και βαθύτερη γνώση, η αγάπη εμπνέει σεβασμό και πειθώ. Διευκολύνει την έκφραση της ελεύθερης σκέψης, του διαλόγου και της διαδραστικής δημιουργίας. Ωστόσο ,και τότε και τώρα, ελλοχεύει ο κίνδυνος της υπερβολής και του ανταγωνισμού. Το ζητούμενο, πάντως, είναι να έχουμε σχολεία χαράς για να έχουμε αύριο ευτυχισμένους ανθρώπους και υπεύθυνους πολίτες. Και αυτό δεν είναι εύκολο.
Χρειάζεται οι δάσκαλοι δια μέσου της αγάπης να αποκαλύπτουν την ουσία της γνώσης - όχι μόνο τον τύπο της- και να οδηγούν τους μαθητές να ανακαλύπτουν μόνοι τους αυτό που κρύβουν μέσα τους και να διαστέλλουν την ελευθερία τους σεβόμενοι τις αξίες της ζωής.
Με άλλα λόγια, να αγαπούν ό,τι ζει και να χαίρονται να ζουν. Αυτός ο στόχος ήταν και ο δικός μου καημός και αγώνας στα χρόνια που υπηρέτησα ως καθηγητής φιλόλογος σε Λύκεια της πόλης μας.
Ευχαριστώ πολύ τον διευθυντή κύριο Νίκο Κοτοπούλη και το Σύλλογο Διδασκόντων του 9ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, που μου έδωσαν την ευκαιρία να βρεθώ απόψε ενώπιόν σας, σ’ αυτή την όμορφη εκδήλωση και να πω λίγες σκέψεις αγάπης, έχοντας στο μυαλό μου και την καρδιά μου το Σχολείο στο οποίο έμαθα να συλλαβίζω τα όνειρά μου».
--------------
*(Προσωπική κατάθεση στο πλαίσιο εκδήλωσης με θέμα: «Στιγμές από την ιστορία του 9ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, "Γεώργιος Γλαράκης"- ένα ταξίδι στο χρόνο / 1933-2019», που έγινε στην Αγορά Αργύρη στην Πάτρα στις 7/6/2019).
